Wieś znana od 1357 r. (Cadlub) i należała do arcybiskupów gnieźnieńskich, którą to własność poświadczył wówczas Kazimierz Wielki przywilejem, od 1555 r. do kapituły gnieźnieńskiej. W l. 1511-23 we wsi były 2 łany plebańskie, pół kmiecego, 1 wolny, w 1552 r. była tu 1 karczma, wspomina się 14 kmieci, 4 łany sołtysie i pół łanu wolnego, w 1553 r. Kadłub liczył 12,25 łana. Jako wójt wymieniany jest Jan, któremu arcybiskup nadał wójtostwo kadłubskie na mocy nowego przywileju z 1441 r. Należały do niego 4 łany ziemi, karczma, ogród i staw.
W 1827 r. liczyła 251 mieszkańców i 39 domów. W l. 30-tych XX w. funkcjonował tu wiatrak.
Znany od 1377 r. (Curow), kiedy to Elżbieta, żona Dobiesława z Kurowa sprzedała tutejsze 4 łany czynszowe i 2 sołeckie swoim braciom Niczkowi (Mikołajowi) i Kunadowi (Kunczy). Niczko zastawił swoją część Wieluniowi, a w 1380 r. sprzedał wraz z bratem część wsi wraz z sołectwem mieszczaninowi sieradzkiemu Jakuszowi Szadkowskiemu, który z kolei sołectwo sprzedał Świątkowi z Komornik. Do sołectwa należały m.in. 24 ule i 3 łany ziemi
Pozostałą w swoim posiadaniu część Kurowa Niczko wraz z synami Henrykiem i Mikołajem sprzedał w 1384 r. mieszczanom wieluńskim. Rajcy wieluńscy w 1402 r. sprzedali sołectwo kurowskie z dwoma łanami Tomaszowi z Gaszyna narzucając na niego i jego następców obowiązek poselstwa na rzecz miasta i służby wojskowej. Jakusz z Kurowa z żoną Krzychną sprzedali swoją część Kurowa Wieluniowi w 1415 r., w 1446 r. Jakusz z Głupczyc sprzedał część wsi należącą do jego bratanicy Stachny. W 1499 r. część wsi należała do Stanisława z Chotowa. W 1519 r. ogłoszono zakaz korzystania z lasów w Kurowie i Turowie.
Miasto Wieluń uzyskało w 1545 r. dla Kurowa i sąsiedniego Turowa przeniesienie z prawa polskiego na prawo niemieckie. W 1552 r. wieś w całości należała do mieszczan wieluńskich. Kurów w 1520 r. należał do parafii Chotów.
Wieś została zastawiona Psarskim na 70 lat (do 1793 r.), później, w 1806 r. wydzierżawiono je Volgemuttowi, a następnie Stokowskiemu. Od 1815 r. wieś stanowiła własność rządową, w 1827 r. liczyła 13 domów i 103 mieszkańców.
W l. 30-tych XX w. funkcjonowały tu cztery wiatraki, z których jeden zachował się do dziś przy drodze do Chotowa
Pierwsza wzmianka pochodzi z 1389 r. (Stefan Gęsipior „de Maliszyno”), późniejsze mówią o wsi Malischyno (1419) i Malyschin (1552). Wymieniani są również późniejsi właściciele wsi: Niemierza Rubikon (1448) i Mikołaj Maliski z Raczyna (1450). W rękach członków rodziny Maliskich wieś pozostawała przez następne lata - właścicielami byli Piotr (1507) i Jan (1552), ponadto w 1497 r. wymieniany jest Bartosz z Małyszyna. W 1522 r. część wsi należała do dwóch przedstawicieli rodziny Masłowskich. Wieś należała w 1520 r. do parafii Ruda, posiadała wówczas dwa folwarki, z których jeden przekształcił się zapewne później w wieś Małyszynek. W 1886 r. Małyszyn liczył 13 domów i 103 mieszkańców. Wieś poważnie zniszczona we wrześniu 1939 r.
Wieś szlachecka znana od 1294 r.(Mazlow), kiedy to Przemysł II ukarał Bartka za złupienie dóbr kościelnych konfiskatą części Masłowic, którą przekazał arcybiskupowi. Wieś wymieniana również jako Masłovich, Massłovicze. Jako właściciele wymieniani są później Stefan (1337), Maciej ze Starzenic i Jakub z Masłowic (1395, procesujący się o 1/6 wsi), Janusz (1409), Jakub herbu Samson (1415), Jan, Spytek i Jan Golasz, Jakub (1463). W 1497 r. wymieniany jest kmieć Jarosław. W l.1509 i 1511 wspomniany jest jako właściciel sędzia wieluński Jakub Masłowski. W rękach Masłowskich herbu Samson znajdowała się również w 1552 r. i pozostała w nich do r. 1814, kiedy to przeszła przeszła w ręce Kręckich, do których majątek masłowicki należał aż do II wojny światowej. W 1827 r. wieś liczyła 38 domów i 158 mieszkańców.
W l. 1937-39 wydobywano w okolicy rudę darniową. Wieś poważnie zniszczona we wrześniu 1939 r. Urodził się tu chemik Józef Bełza (1805-1885). W rejonie wsi znajduje się kilka stanowisk archeologicznych: wczesnośredniowieczne grodzisko i cmentarzysko z XI-XII w. (zbadane w l. 1970-72), w którym znaleziono noże, monety (m.in. denar Ottona i Adelajdy) i ozdoby (głównie kabłączki skroniowe, ponadto m.in. dwie cynowo-ołowiane plakietki) oraz pozostałości otwartej osady kultury łużyckiej.
Pierwsza wzmianka o wsi pochodzi z 1323 r. (Nezelsko) i wspomina sołtysa Franko, później wymieniana jako Nedzelsko, Nyedzyelsko, Nyedzoczka. W 1400 roku wymieniany jest Majnard z Niedzielska, który utracił swoją część wsi na rzecz miasta po niespłaceniu pożyczki. Część wsi należała do przodków kronikarza Jana Długosza, który wstępując w 1428 r. na Akademię Krakowską wpisał się jako syn Jana Długosza z Niedzielska. Warto dodać, że ojciec dziejopisa walczył pod Grunwaldem w chorągwi ziemi wieluńskiej. Sam kronikarz w l. 1424-28 pobierał nauki w wieluńskiej szkole kolegiackiej.
W 1410 r. Anna, córka Suchego sprzedała rajcom wieluńskim 4 łany w Niedzielsku, 10 lat później właściciele wsi Stanisław z żoną Elżbietą sprzedali miastu kolejny łan graniczący z polami mieszczan. Rodzina Długosza sprzedała swoją część wsi Piotrowi Madalskiemu. Transakcję ostatecznie sfinalizował jego syn Sędziwój, który zapłacił Janowi Długoszowi z Czernic ustaloną kwotę. Mieszkańcy wsi należeli w 1520 r. do parafii kolegiackiej w Wieluniu, wymienia się wtedy również tutejszy folwark i zniszczony młyn.
W XVI w. większa cześć Niedzielska znajdowała się w posiadaniu miasta Wielunia, które uzyskało dla wsi przywilej przeniesienia z prawa polskiego na prawo niemieckie w 1545 r. W l. 1552-53 wieś należała do mieszczan wieluńskich i dwóch członków rodziny Madalińskich, później stopniowo przechodziła z powrotem w posiadanie szlachty. W 1808 r. w wyniku procesu uznano Niedzielsko za własność Józefa Kalasantego Madalińskiego i Adama Kobierzyckiego (w procesie tym miasto Wieluń domagało się zwrotu części wsi, nie było jednak w stanie przedstawić oryginalnych dokumentów, a jedynie kopie).
Niedzielsko należało później do Andrzeja i Antoniego Madalińskich, Bogumiła Lenartowicza, w l. 1872-1906 do Włodzimierza Morzyckiego, a od 1906 r. do jego córki - Felicji Rymarkiewiczowej, działaczki społecznej z lat międzywojennych (Polska Macierz Szkolna, Biblioteka Publiczna, Muzeum Ziemi Wieluńskiej, Szkoła Handlowa, ochronka, sierociniec w Komornikach).
Folwark niedzielski w 1868 r. częściowo rozparcelowano na mocy ukazu o uwłaszczeniu z 1864 r., lecz większość majątku pozostała w ręku właścicieli tutejszych dóbr. W 1886 r. wieś liczyła 19 domów i 158 mieszkańców, wymienia się również dwa wapienniki i kamieniołomy; jeszcze w latach powojennych funkcjonowały przy w pobliżu drogi do Stawu na wzgórzu (wys. 182 m n.p.m.) kamieniołom i wapiennik. W 1934 r. majątek miał powierzchnię 198 ha.
W 1910 r. powstało Towarzystwo Akcyjne Cukrowni „Wieluń” (większość udziałów należała do braci Przeworskich), które wykupiło część majątku Niedzielsko i wybudowało na tym terenie w l. 1911-12 zakład.
Majątek znajdował się w rękach Felicji Rymarkiewiczowej do 1939 r. (formalnie do 1945), kiedy to została wyrzucona przez okupantów ze swojego dworu; w trakcie działań wojennych spłonął, w 1958 r. jego obszar wraz z cukrownią przyłączono do Wielunia. Pozostałą część wsi przyłączono do miasta w 1988 r. Po obszernym niegdyś majątku pozostały dziś jedynie stawy przy ulicy F. Rymarkiewiczowej, na reszcie jego obszaru ulokowano różne zakłady przemysłowe.
O historii Niedzielska p. http://fascynacje.prv.pl.
Projekt „Wspieraj lokalnie” powstał dzięki współpracy Instytutu Wsparcia Organizacji Pozarządowych z PITax.pl Łatwe podatki.
