Pierwsza wzmianka pochodzi z 1294 r. (Olevyn), cześć wsi została wówczas skonfiskowana Gerardowi za udział w złupieniu dóbr kościelnych i przekazana przez Przemysła II arcybiskupstwu gnieźnieńskiemu. Wieś wymieniana również jako Olyewino, Olewino, Olemno. Znaleziska archeologiczna pozwalają stwierdzić, że osada istniała już w XI-XII w. W źródłach pisanych wymieniani są właściciele: burgrabia wieluński Stranko z Olewina (1350), Paweł (1388), Jan Borgilo, Bern herbu Wierusz i Piotr (ok. 1425), Mikołaj z Rychłowic (w 1459 r. zastawił on pół łana z Olewinie Stanisławowi ze Starzenic), Katarzyna i Jan, Jan Helman (1461), Jan Borgil (1461), Jan i Grzegorz (1496). W 1520 r. wieś przynależała do parafii w Rudzie. W 1552 r. wymienianych jest 9 właścicieli wsi - M. Jassek (Jasiek, w 1553 r. należały do niego 3 łany), F. J. Kowalscy, Masłowscy, J. Piorunowski, J. F. Urbańscy, Hrobawińska. W 1407 r. wzmiankowane jest sołectwo olewińskie. W 1886 r. wieś liczyła 35 domów i 445 mieszkańców.
Tutejszy majątek należał przed wojną do rodziny Grodzickich. Wieś poważnie zniszczona we wrześniu 1939 r.
W l. 1958-60 przeprowadzono tu badania archeologiczne osady z okresu wędrówki ludów z końca IV i pocz. V w. n.e. Odkryto pozostałości do 14 domach, budowanych na zrąb, a także o ścianach plecionych i oblepianych gliną, o wym. 6x3 m.
Wieś istnieje prawdopodobnie od początków państwowości polskiej. Była stolicą kasztelani rudzkiej i archidiakonatu. Pierwsza wzmianka o wsi pochodzi z pocz. XII w. (1106) i została zamieszczona w Kronice Galla Anonima. Bulla gnieźnieńska Innocentego II wymienia Rudę wśród 18 grodów kasztelańskich dających uposażenie arcybiskupowi gnieźnieńskiemu. W źródłach pisanych występują kasztelani rudzcy: Imisław (ok. 1212), Jan (1231-33), Bronisz (1238).
W okresie rozbicia dzielnicowego Ruda wraz z kasztelanią wielokrotnie przechodziła z rąk do rąk. Pierwotnie należała do dzielnicy senioralnej, od 1182 r. należała do książąt kaliskich, potomków Mieszka Starego (w tym do Władysława Odonica, legendarnego założyciela Wielunia), w 1228 r. zajęta została przez książąt śląskich. Zamek rudzki zajął w 1249 r. książę poznański Przemysł I, syn Odonica.
W l. 1264 i 1266 wymieniany jest wójt Rudy - Fryderyk, co świadczy o miejskim charakterze osady lokowanej na prawie niemieckim. W 1281 r. Henryka Probus wymusił na synu Przemysła I, Przemyśle II zrzeczenie się kasztelani rudzkiej; w tymże roku przenosi on siedzibę kasztelani do Wielunia (przy czym kasztelanowie do 1411 r. tytułują się zamiennie rudzkimi bądź wieluńskimi), w 1299 r. po raz ostatni wspomina się o ziemi rudzkiej, w l. 1419-20 przeniesiona zostaje również siedziba archidiakonatu i kolegiata. Od XIV w. Ruda wymieniana jest jako wieś szlachecka, wspomina się jej właścicieli, którzy przeważnie posiadali jedynie część wsi - Andrzeja (1373), starostę wieluńskiego Stańczyka z Rudy h. Odyniec (l. 1396-1424), brata Stańczyka Andrzeja (1400-1424), podsędka wieluńskiego Andrzeja, s. Stańczyka (1431-59), Stańczyka, syna Andrzeja (kupił on od Dzierżka z Rychłowic część wsi w 1459 r.). W latach późniejszych wciąż występują zmiany własnościowe, transakcje dotyczą mniejszych lub większych części wsi: w 1462 r. Dziechna i Mikołaj kupili ziemię od Jadwigi, Bartosz Wyszembork nabył część od Dziechny, a sołtys z Wydrzyna Piotr kupił 2 łany od Stanisława ze Starzenic; Andrzej Stańczyk zastawił część ziemi w Rudzie Stanisławowi Starzechowskiemu w 1463 r., Piotr Urbański z Urbanic kupił od mieszczanina wieluńskiego Jana Wyszemborka w 1496 r. 2 łany, Bieniarz Wilam zastawił część swych dóbr w Rudzie Stanisławowi Starzeńskiemu (z kmieciami Albertem Janosem i Piotrem Sroką), a następnie sprzedał je braciom Klemensowi, Pawłowi i Albertowi z Urbanic w 1499 r. Sołtys rudzki wspomniany jest w 1472 r. W l. 1497-98 wymienia się współwłaściciela wsi Jana Stańczyka Rudzkiego, a przy okazji w 1497 r. folwark rudzki. W 1552 r. wieś miała trzech właścicieli, 4 kmieci należało do zamku wieluńskiego, w 1520 r. część ziemi należała ponadto do tutejszej parafii i szkoły. Jako jeden właścicieli w 1553 r. wymieniany jest Piotr Masłowski, którego majątek podzielili między siebie jego synowie w 1561 r. W 1780 r. od Masłowskich dobra rudzkie kupili Taczanowscy.
W 1827 r. wieś liczyła 268 mieszkańców i 34 domy, w 1886 r. odpowiednio 512 i 61. W 1871 r. wymieniane są browar i gorzelnia, w latach późniejszych również wapiennik i wiatrak (funkcjonował jeszcze w l. 30-tych).
Wieś została poważnie zniszczona we wrześniu 1939 r.
W Rudzie urodził się Ludwik Hiacynt Gąsiorowski (16. sierpnia 1807 r. - 9. grudnia 1863 r.), ojciec polskiej historii medycyny, autor Zbioru wiadomości do historii sztuki lekarskiej w Polsce od czasów najdawniejszych aż do najnowszych.
Na miejscowym cmentarzu mogiły 12 żołnierzy 36 pp Legii Akademickiej 28 DP Armii „Łódź” poległych pod Kamionką-Parcelą 2. września 1939 r. Pochowani zostali przy drodze w pobliżu miejsca śmierci, w 1948 r. ich prochy ekshumowano i przeniesiono do Rudy.
Ponadto znajduje się tu symboliczny grób żołnierzy Armii Czerwonej poległych podczas wyzwalania okolic w styczniu 1945 r. Ich szczątki przeniesiono w 1948 r. do kwater wojskowych na cmentarzu w Wieluniu.
Wieś znana od 1429 r. (Wojciech z Rychłowic), również jako Richlouicze, Rychlowycze. W l. 1439 i 1459 wymieniany jest Albert z Rychłowic, w 1459 r. Dzierżek i Mikołaj. Kolejnymi właścicielami byli Bartosz Wyszembork (1467) i Rychłowscy (w 1552 r. wieś należała do siedmiu przedstawicieli tej rodziny). W 1520 r. wieś należała do parafii Ruda; wymienia się tu wówczas trzy folwarki. W 1827 r. liczyła 11 domów i 107 mieszkańców, w 1886 r. odpowiednio 19 i 147. Pod koniec XIX w. wymieniany jest wiatrak, funkcjonował on zapewne do l. 30-tych XX w.
Wieś wzmiankowana po raz pierwszy w 1294 r. (Sencza), kiedy to Przemysł II skonfiskował synom Pełki, Jaśkowi i Bernadrdowi część Sieńca i nadał ją arcybiskupstwu, co było karą za udział w złupieniu dóbr kościelnych. Wieś wymieniana jest później również jako Syenyecz. W 1357 r. wzmiankowana jako własność arcybiskupia, w 1391 r. wymienia się kmiecia zamku wieluńskiego Janka z Sieńca; zapewne wieś stanowiła wówczas własność mieszaną, kościelno-królewską, a następnie kościelno-szlachecką, gdyż później znów wymienia się Sieniec jako majątek Kościoła (w 1511 r. było tu 9 kmieci arcybiskupa, dziekan wieluński i Starzeński posiadali po jednym kmieciu; w 1520 r. jeden łan należał do kanoników wieluńskich; w 1563 r. dziekan i Starzyński mieli po jednym łanie). W 1520 r. wieś przynależała do parafii rudzkiej. W 1552 r. wymieniana jako własność arcybiskupia (od 1563 r. kapituły gnieźnieńskiej), z wyjątkiem części należących do Stawskiego i Starzeńskiego. Wzmianki mówią również o Tomaszu z Kraszkowic włodarzu w Sieńcu (1455) i młynarzu (1468). W 1886 r. Sieniec posiadał szkołę początkową, liczył wówczas 68 domów, zamieszkiwały go 532 osoby. Wieś poważnie zniszczona we wrześniu 1939 r.
Wieś znana od XIX w., niegdyś wchodziła w skład dóbr Chotów. W 1837 r. liczyła 11 domów i 51 mieszkańców, w 1886 r. odpowiednio 16 i 89.
Projekt „Wspieraj lokalnie” powstał dzięki współpracy Instytutu Wsparcia Organizacji Pozarządowych z PITax.pl Łatwe podatki.
