UM Wieluń - Aktualności

: 06 kwietnia 2012

Do Wielunia sprowadziła bernardynki wojewodzina sieradzka, starościna wieluńska Anna ze Sroczyńskich Koniecpolska, matka Stanisława Koniecpolskiego, hetmana wielkiego koronnego. Odkupiła ona dwór arcybiskupi (zbudowany w l. 1342-74 r. przez arcybiskupa gnieźnieńskiego Jarosława Bogorię Skotnickiego) wraz z działką przylegającą do murów obronnych, na której zbudowano murowany zespół klasztorny. Prace budowlane rozpoczął na jej zlecenie w 1612 r. Jerzy Hoffman (prawdopodobnie budowniczy kilku obiektów w ówczesnym województwie sieradzkim). Kościół ukończono już w 1615 r. (p. Zabytki > Wieluń > Kościół ewangelicki), klasztor zapewne dopiero po 1616 r., tj. po śmierci fundatorki. W obrębie zabudowań klasztornych znalazła się również baszta Skarbczyk (p. Zabytki > Wieluń > Mury obronne).
Anna Koniecpolska zabezpieczyła środki na utrzymanie zakonnic kupując dlań część wsi Kowale, folwark Zawisnę, Ganę, Gaszyn i inne. Odpowiednio duże wiano wnosiły również córki szlachty wieluńskiej, którym przeznaczono klasztorną furtę. Ponadto przyjmował dziewczęta na naukę i wychowanie. Część zakonnic przeniosła się w 1650 r. do nowego klasztoru w Łowiczu. Gdy w 1717 r. wybuchła epidemia cholery zakonnice przeniosły się do swego majątku w Kowalach, co nie zapobiegło śmierci 8 z nich i aż 20 osób służby. W l. 1656 (potop szwedzki) i 1730 zabudowania klasztorne częściowo spłonęły. W czasach pruskich (l. 1793-1807) dobra ziemskie bernardynek przeszły na własność rządu, który w zamian przyznał klasztorowi dotację.
W 1818 r. ze względu na zły stan techniczny budynku zakonnice postanowiono przenieść do klasztoru popaulińskiego (p. Zabytki > Wieluń > Kościół i klasztor bernardynek), co stało się w roku 1819, mimo sprzeciwu przeoryszy Walewskiej, która w proteście nakazała niszczyć zabudowania i ogród. Jednocześnie najcenniejsze pozycje (14 woluminów) z księgozbioru klasztornego przejął Samuel Linde, dyrektor Biblioteki Publicznej w Warszawie.
Budynek poklasztorny wraz z przylegającą działką został w 1823 r. sprzedany Karolowi Neuville’owi, który założył tu manufakturę sukienniczą produkującą tkaniny wełniane, początkowo napędzaną konnym kołowrotem, a od 1830 r. maszyną parową. W szczytowym okresie rozwoju zakładu zatrudniono w nim 250 robotników. Kres jego prospericie przyniosło ustanowienie granicy celnej z Cesarstwem Rosyjskim w ramach represji po klęsce powstania listopadowego. Po śmierci założyciela interes przejął jego syn, Hubert. Ostateczny upadek zakładu miał miejsce po pożarze w 1844 r. Zmiana przeznaczenia klasztoru na budynek fabryczny pociągnęła za sobą znaczną przebudowę. Budynek przejął wierzyciel Neuville’a - Bank Polski. W l. 1916-26 funkcjonowała tu męska dwuklasowa powszechna szkoła żydowska Jesodej Hatora, a następnie, do 1936 r., kino „Miraż”. W okresie okupacji w budynku Niemcy po raz kolejny przebudowali obiekt urządzając w nim stolarnię, która działała do końca l. 50-tych XX w. W l. 1960-61 przeprowadzono na terenie zespołu pobernardyńskiego badania architektoniczne i archeologiczne przygotowujące do restauracji w l. 1965-69. Wówczas częściowo zrekonstruowano budynek przystosowując go to potrzeb Muzeum Ziemi Wieluńskiej, które znajduje się tam do dnia dzisiejszego (p. Muzeum).

Budynek klasztorny zbudowano na planie prostokąta z wykorzystaniem murów obronnych wyznaczających granicę działki. Piętrowy, podpiwniczony, jest połączony korytarzem z dawnym kościołem przyklasztornym (obecnie użytkowanym przez parafię ewangelicko-augsburską), z którym tworzył zespół klasztorny wzdłuż osi równoległej do murów miejskich. W piwnicach i części pomieszczeń na parterze zachowały się oryginalne sklepienia kolebkowe i krzyżowe. W czasie prac renowacyjnych w l. 60-tych XX w. podniesiono dach i odtworzono szczyty budynku w formie nawiązującej do późnego renesansu i manieryzmu. Część okien posiada renesansowe kamienne obramienia.

Budynek Muzeum Ziemi Wieluńskiej

: 06 kwietnia 2012

Cmentarz rzymsko-katolicki

Powstał pod koniec XVIII w. po zlikwidowaniu cmentarzy przy dawnej kolegiacie i kościele św. Barbary, służył również prawosławnym.

Znajdują się tu:
- Pomnik Orląt Polskich - mogiła z piramidą ku czci powstańców śląskich, wielu spośród których zmarło w wieluńskim szpitalu; pierwszy pomnik zbudowano w 1924 r. staraniem Komitetu Budowy Pomnika Orląt Polskich; został on zburzony przez hitlerowców w 1940 r.; pomnik odbudowano w 1957 r., szczęśliwie przetrwały ukryte przez harcerzy oryginalne tablice; oprócz nich spoczywają tu peowiak zmarły od ran w 1918 r., polegli w wojnie 1920 r. oraz ofiary walk z l. 1945-48
- kwatery żołnierzy poległych z czasie II wojny światowej - spoczywają tu prochy 43 żołnierzy poległych podczas kampanii wrześniowej oraz 406 żołnierzy radzieckich poległych w styczniu 1945 r. na ziemi wieluńskiej
- symboliczny pomnik Ofiar Katyńskich
- zabytkowe nagrobki, m.in.:
- rodziny Schmidtów (spoczywa tu m.in. zesłaniec Adolf Schmidt, powstaniec 1863 r.) z rzeźbą Matki-Ojczyzny w kajdanach z ok. 1906 r.
- prezydenta Wielunia Józefa Zygusia z ok. 1905 r.
- markietanki Joanny Żubr z r., zastąpiony nowym w r. 2001

Cmentarz ewangelicko-augsburski

Pierwszy cmentarz założono w 1. poł. XIX w. w miejscu, gdzie obecnie znajduje się gmach Sądu Rejonowego. Został on zamknięty po epidemii cholery w 1873 r. Obecnie użytkowany otwarto w 1875 r. przy obecnej ulicy POW.

Cmentarz żydowski

Powstał w 1. poł. XIX w. na przedmieściach Wielunia (ul. Kijak). W latach okupacji miały tu miejsce zbiorowe egzekucje Polaków i Żydów. Hitlerowcy całkowicie zniszczyli cmentarz, macew użyli do budowy dróg oraz wyłożenia basenu kąpielowego (co się później z nimi stało - niewiadomo). Po wojnie teren obsadzono drzewami.

W 1980 r. ustawiono tu głaz upamiętniający ofiary mordów.

: 06 kwietnia 2012

Plebania parafii św. Józefa
Dawna plebania kościoła farnego. Klasycystyczny, murowany, piętrowy budynek z 1844 r. zbudowany na miejscu wcześniejszej plebani kolegiackiej.

Wieluński Dom Kultury
Budynek ten powstał w l. 1900-02 jako cerkiew pułkowa pw. Przenajświętszej Bogarodzicy Maryi zastępując zbyt małą pierwszą świątynię prawosławną pw. św. Włodzimierza z 1852 r. (znajdowała się przy ulicy Palestranckiej, p. niżej dom przy ul. Palestranckiej 5). Wśród darczyńców wspierających budowę cerkwi dla 5. Dońskiego Pułku Kozaków i innych prawosławnych mieszkających w powiecie był m.in. car Mikołaj II. Od 1914 r., gdy Rosjanie wycofali się z Wielunia budynek był mało użytkowany, lecz jeszcze w l. 20-tych odbywały się tu nabożeństwa. W 1934 r. Sejmik Wieluński wykupił obiekt wraz z placem (jednocześnie przekazując prawosławnym na dom modlitw kamienicę przy ul. Krakowskie Przedmieście). W trakcie prac adaptacyjnych zdjęto liczne cebulaste kopuły wieńczące nawę, kruchtę i boczne kaplice, a budynek przekazano w 1935 r. Muzeum Ziemi Wieluńskiej im. Józefa Piłsudskiego Polskiej Macierzy Szkolnej utworzonemu w 1926 r. Jego zbiory uległy zniszczeniu lub rozproszeniu w latach II wojny światowej.
Po wojnie w 1947 r. budynek odbudowano, a rok później przekazano Powiatowemu Domowi Kultury Powiatowej Rady Związków Zawodowych. W roku 1953 instytucja została przekształcona w Powiatowy Dom Kultury, następnie po reformie administracyjnej kraju stała się filią Wojewódzkiego Domu Kultury w Sieradzu, a od 1977 r. jako Wieluński Dom Kultury znajduje się pod opieką gminy Wieluń.
p. Kultura > Inne instytucje > Wieluński Dom Kultury.

Zabudowa mieszkalna i budynki użyteczności publicznej sprzed 1945 r. - obiekty w ewidencji konserwatorskiej
W ewidencji konserwatorskiej Wielunia znajduje się wiele domów, które przetrwały zniszczenie miasta w czasie II wojny światowej. Z nielicznymi wyjątkami reprezentują one typową przedwojenną murowaną zabudowę czynszową, przeważnie piętrową. Miejscami tworzą one obszar zwartej zabudowy pierzejowej w kwartałach ulic, charakterystycznej do 1939 r. dla niewielkich i mało uprzemysłowionych miast. Ponadto zachowało się wiele domów jednorodzinnych na ówczesnych (niekiedy i dzisiejszych) peryferiach miasta, które nie były celem bombardowania.
Wymienione budynki, o ile opis nie mówi inaczej, to murowane domy mieszkalne, ew. z funkcją usługową na parterze.

Kwartał ulic Pijarskiej, Królewskiej, Barycz i placu Kazimierza Wielkiego.

ul. Królewska 5 - lata 20-te XX w.
ul. Królewska 7 - lata 30-te XX w., przebudowany w 1991 r.
ul. Królewska 9 - XIX - XX w. (budynki pod nr 7 i 9 zostały rozebrane w l. 2003-04, planuje się zbudowanie w ich miejscu nowych, z odtworzonymi pierwotnymi fasadami; budynek pod nr 9 wyróżniała bogata eklektyczna, z przewagą detali neorenesansowych)
Bank PeKaO S.A., ul. Królewska 11 - zbudowany w l. 1911-12 pod kierunkiem inż. inż. Bula i Alert z Częstochowy, z przeznaczeniem na siedzibę Wieluńskiego Towarzystwa Wzajemnego Kredytu (przekształconego w 1922 r. w Bank Ziemi Wieluńskiej, istniejący do 1936 r.); budynek przejęła później Komunalna Kasa Oszczędności, w l. 1950-89 był tu oddział Narodowego Banku Polskiego, później Powszechnego Banku Gospodarczego, a obecnie Bank PeKaO S.A.

Pojedyncze budynki przy ulicach Narutowicza, Ewangelickiej, Palestranckiej, Okólnej, Reformackiej, Zamenhofa i przy Nowym Rynku (również część ul. Św. Barbary - do ul. Kopernika), duża część zabudowy pierzejowej przy ulicy Śląskiej i niemal całej ulicy Kaliskiej.

ul. Narutowicza 7 - 1926 r.
ul. Narutowicza 9 - 1925 r.
ul. Ewangelicka 2 - ok. 1900 r.
ul. Ewangelicka 4 - l. 20-te XX w.
ul. Palestrancka 1 - 1858 r., odbudowany 1945, niegdyś fasadę wieńczył trójkątny naczółek
ul. Palestrnacka 3 - koniec XIX w., odbududowany 1945
ul. Palestrnacka 5 - 1852 r., odbudowany 1945; pierwotnie, do 1902 r. znajdowała się tu cerkiew prawosławna pw. św. Włodzimierza, następnie kino „Miraż” (w l. 1921-26)
ul. Palestrancka 9 - 1880 r.
ul. Okólna 9 - parter zbudowany w 1935 r., piętro w 1945 r.
ul. Reformacka 7 - 1911 r.
ul. Reformacka 9 - 1937 r., przebudowany w 1951 r.
ul. Reformacka 11 - 1937 r., przebudowany w 1987 r.
ul. Reformacka 15 - 1937 r., odbudowany w l. 1945-46
ul. Nowy Rynek 3 - pocz. XX w.
ul. Św. Barbary 1 - pocz. XX w.
ul. Św. Barbary 5 - pocz. XX w.
ul. Św. Barbary 6 - 1929 r.
ul. Śląska 2 - 1880 r.
ul. Zamenhofa 1 - 1938 r.
ul. Zamenhofa 7 - l. 30-te XX w.
ul. Zamenhofa 9 - l. 20-te XX w.
ul. Zamenhofa 15 - 1916 r.
ul. Śląska 4 - przełom XIX i XX w.
ul. Śląska 6 - 3 ćw. XIX w.
ul. Śląska 7 - koniec XIX w.
ul. Śląska 8 - 3 ćw. XIX w.
ul. Śląska 10 - 3 ćw. XIX w.
ul. Śląska 12 - 1946 r.
ul. Śląska 18 - ok. 1930 r.
Katolickie Liceum Ogólnokształcące, ul. Śląska 23 - budynek powstał na pocz. XX w., w 1913 r. został wykupiony i zaadaptowany dla Gimnazjum Realnego im. T. Kościuszki; ze względu na trudną sytuację materialną placówki przekazano ją wraz z budynkiem diecezji częstochowskiej; po wojnie powstało Liceum Ogólnokształcące im. T. Kościuszki, budynki rozbudowano, powstał również internat; w r. budynki przejęła diecezja, powstały w niej szkoły katolickie: podstawowa, gimnazjum i liceum, a Liceum Ogólnokształcące przeniesiono do nowego budynku (p. http://www.lo.wielun.ids.pl)
Aula należąca do zespołu szkolnego, ul. Śląska 23 - zbudowana w l. 1932-35
ul. Śląska 24 - 3 ćw. XIX w.
ul. Śląska 28 - 1936 r.
ul. Piłsudskiego 10 - 1840 r., ganek dobudowano ok. 1910 r.
ul. Kaliska 5 - 1939 r., boczna ściana dobudowana w 1946 r.
ul. Kaliska 5 - XIX w.
ul. Kaliska 6 - ok. 1900 r.
ul. Kaliska 8 - ok. 1900 r.
ul. Kaliska 9 - 1925 r.
ul. Kaliska 10 - 1890 r.
ul. Kaliska 11 - parter zbudowany w 4 ćw. XIX w., piętro dobudowane w 1920 r.
ul. Kaliska 12 - 1917 r.
ul. Kaliska 14 - 4 ćw. XIX w.
ul. Kaliska 15 - pocz. XX w., rozbudowany w l. 1940-44
ul. Kaliska 16 - ok. 1900 r.
ul. Kaliska 17 - 1938 r.
ul. Kaliska 19 - l. 20-te XX w.
ul. Kaliska 21 - 1924 r.

Podobnie zachowała się zabudowa ulicy Sieradzkiej, która bliżej ulicy Kaliskiej ma charakter zwarty, stopniowo przechodząc do luźnej zabudowy domów jednorodzinnych:

ul. Sieradzka 1 - pocz. XX w.
ul. Sieradzka 2 - koniec XIX w. przebudowany w 1929 r., odbudowany w 1946 r.
ul. Sieradzka 3 - koniec XIX w.
ul. Sieradzka 4 - 1937 r.
ul. Sieradzka 5 - 1 ćw. XX w.
ul. Sieradzka 6 - 1936 r.
ul. Sieradzka 8 - ok. 1935 r.
ul. Sieradzka 11 - 1938 r.
ul. Sieradzka 13 - l. 20-te XX w., ganek dobudowano w 1988 r.
ul. Sieradzka 14 - pocz. XX w.
ul. Sieradzka 17 - l. 20-te XX w., restaurowany w 1958 r.
ul. Sieradzka 29 - 1923 r.
ul. Sieradzka 35 - pocz. XX w.
ul. Sieradzka 36 - 1924 r.
ul. Sieradzka 39 - 1933 r.

Kwartał ulic Krakowskie Przedmieście, Targowej, Kilińskiego, Krakowski Zaułek i placu Jagiellońskiego (na teren tym znajdowało się w l. 1941-41 getto; podobnie jak w innych miastach panowały w nim bardzo ciężkie warunki - ogromna ciasnota, głód i choroby zakaźne) oraz część zabudowy i pojedyncze domy przy ulicach Kilińskiego, Krakowski Zaułek, Krakowskie Przedmieście, POW i Staszica:

ul. Krakowskie Przedmieście 2 - l. 1912-18, dach spalony 1992, odbudowany
ul. Krakowskie Przedmieście 10 - 1926 r.
ul. Krakowskie Przedmieście 7 - 1895 r.
ul. Krakowskie Przedmieście 17 - 1925 r.
Kościół Adwentystów Dnia Siódmego, ul. Krakowskie Przedmieście 21 - l. 20-te XX w.
ul. Krakowskie Przedmieście 18 - 1877 r.
ul. Krakowskie Przedmieście 22 - pocz. XX w.
ul. Krakowskie Przedmieście 26 - 1927 r.
ul. Krakowskie Przedmieście 28 - 1925 r.
ul. Krakowskie Przedmieście 30 - 1927 r.
ul. Krakowskie Przedmieście 32 - przeł. XIX/XX w.
ul. Krakowskie Przedmieście 44 - 1937 r.
Zespół Szkół nr 4, ul. Krakowskie Przedmieście 46 - ok. XIX w., przebudowany w l. 40-tych XX w.; budynek ten służył celom oświatowym jeszcze przed I wojną światową - w l. 1906-13 mieściło się tu progimnazjum handlowe, gimnazjum realne (które dało początek obecnemu I Liceum Ogólnokształcącemu im. T. Kościuszki, p. www.lo.wielun.ids.pl), potem znajdowała się tu szkoła elementarna, od 1925 r. organizowane tu były również zajęcia Szkoły Dokształcającej dla Rzemieślników, w l. 1925-28 Szkoła Handlowa Polskiej Macierzy Szkolnej, od 1934 r. szkoła powszechna nr 4, do której uczęszczały dzieci wyznania mojżeszowego (organizacja zajęć z uwzględnieniem szabasu); ob. mieści się tam Zespół Szkół nr 4
ul. Kilińskiego 1 - 1936 r.
ul. Kilińskiego 3 - 1905 r.
ul. Kilińskiego 4 - XIX w.
ul. Kilińskiego 6 - parter zbudowany w XIX w., piętro w 1928 r.
ul. Krakowski Zaułek 6 - l. 30-te XX w.
ul. Krakowski Zaułek 7 - l. 20-te XX w.
ul. Targowa 2 - l. 30-te XX w.
ul. Targowa 2ab - l. 20-te XX w.
ul. Targowa 5/7 - ok. 1930 r.
ul. POW 4 - pocz. XX w.
ul. POW 6 - pocz. XX w.
ul. POW 5 - parter zbudowany na pocz. XX w., piętro dobudowane w 1934 r.
ul. POW 19 - 1933 r.
ul. Staszica 3 - 1933 r.
ul. Staszica 4 - pocz. XX w.

Zabudowa ulicy 18-tego Stycznia, zburzona jedynie w pobliżu skrzyżowania z Krakowskim Przedmieściem złożona jest zarówno z budynków piętrowych, jak i parterowych, z wyjątkiem budynku obecnego Gimnazjum nr 1 i młyna Amerykanka. Częściowo jest to zabudowa pierzejowa, stopniowo przechodzi w pojedyncze budynki jednorodzinne. Podobną zabudowę ma uliczka łącząca ją z ulicą Częstochowską - Krótka, jak i mało zabudowana przed wojną sama ulica Częstochowska.

ul. 18-go Stycznia 3 - ok. poł. XIX w.; w l. 1939-45 okupanci hitlerowscy umieścili tu Sąd Okręgowy (Amtsgericht), który wysłał do więzień, obozów pracy i koncentracyjnych wielu mieszkańców powiatu wieluńskiego; w 1945 r. reaktywowano w tym budynku Sąd Grodzki, od 1951 r. Powiatowy, a od 1975 r. Rejonowy; w 1995 r. instytucję tą przeniesiono do nowego budynku przy pl. Jagiellońskim, w następnych latach obiekt odremontowano, obecnie znajduje się w nim m.in. zbór zielonoświątkowców
ul. 18-tego Stycznia - 1936 r.
ul. 18-tego Stycznia 5 - l. 20-te XX w.
ul. 18-tego Stycznia 7 - 1909 r.
ul. 18-tego Stycznia 8 - l. 1910/1920
ul. 18-tego Stycznia 9 - 1935 r., oryginalny ceglany budynek w formie nawiązującej do klasycyzmu
ul. 18-tego Stycznia 11 - l. 20-te XX w.
ul. 18-tego Stycznia 13 - pocz. XX w.
ul. 18-tego Stycznia 16 - 3 ćw. XIX w., restaurowany 1881
ul. 18-tego Stycznia 22 - 1935 r.
ul. 18-tego Stycznia 23 - 1931 r.
ul. 18-tego Stycznia 25 - 1929 r.
ul. 18-tego Stycznia 31 - 1929 r.
ul. 18-tego Stycznia 33 - pocz. XIX w.
ul. 18-tego Stycznia 34 - koniec XIX w.
młyn Amerykanka, ul. 18-tego Stycznia 37 - uruchomiony w 1927 r., należał do kilkuosobowej spółki, po wojnie znacjonalizowany, spłonął w 1948 r., rozbudowany w l. 50-tych
ul. Krótka 1 - l. 30-te XX w.
ul. Krótka 5 - 1920 r.
ul. Krótka 11 - 1924 r.
ul. Krótka 13 - 1923 r.
ul. Krótka 15 - 1921 r.
ul. Krótka 17 - 1890 r.
ul. Częstochowska 1 - 1932 r.
ul. Częstochowska 5 - poł. XIX w.
ul. Częstochowska 21 - pocz. XX w.
ul. Częstochowska 34 - 1926 r.

Pozostała ocalała przedwojenna zabudowa Wielunia to zabudowa przedmieść - budynki jednorodzinne, wolnostojące.
Zabudowa ta kształtuje wizerunek ulic w zachodniej i południowej części miasta: Wojska Polskiego, Joanny Żubr, Św. Barbary, ponadto pojedyncze budynki spotkać można i w innych miejscach:

ul. Warszawska 1 - koniec XIX w.
ul. Wodna 3 - 1912 r.
ul. Zamiejska 2 - ok. 1930 r.
ul. Głowackiego 10 - 1920 r.
ul. Głowackiego 23 - 1935 r., oficyna ok. 1870 r.
ul. Traugutta 2 - 1 ćw. XX w.
ul. Traugutta 4 - 1932 r.
ul. Wojska Polskiego 3 - pocz. XX w.
ul. Wojska Polskiego 13 - 1912 r.
ul. Wojska Polskiego 15 - 1912 r.
ul. Wojska Polskiego 19 - 1930 r., 2. piętro dobudowano w 1936 r.
ul. Wojska Polskiego 23 - 1933 r.
budynek pofabryczny, ul. Wojska Polskiego 23 - d. Fabryka Maszyn Rolniczych i Odlewnia Żeliwa braci Zarzyckich zbudowana w 1932 r.; okna powiększono w 1985 r.
budynek pofabryczny, ul. Wojska Polskiego 25 - dawna piekarnia z 1923 r.
ul. Wojska Polskiego 44 - koniec XIX w.
ul. Wojska Polskiego 48 - 1935 r.
ul. Wojska Polskiego 51 - pocz. XX w., odbudowany w 1946 r.
ul. Wojska Polskiego 59 - l. 20-te XX w., rozbudowany w 1931 r.
ul. Powstańców Śląskich 2 - 1931 r.
ul. Powstańców Śląskich 10 - 1931 r.
ul. Św. Barbary 24 - l. 20-te XX w.
ul. Św. Barbary 26 - l. 20-te XX w.
ul. Św. Barbary 39 - 1916 r.
ul. Św. Barbary 40 - ok. 1920 r.
ul. Św. Barbary 41 - 1905 r.
ul. Św. Barbary 42 - 1917 r.
ul. Św. Barbary 44 - 1920 r.
ul. Św. Barbary 45 - 1937 r.
ul. św. Barbary 48 - l. 20-te XX w.
ul. św. Barbary 51 - 1934 r.
ul. Młynarska 11 - 1937 r.
ul. Żeromskiego 1 - 1934 r.
ul. Żeromskiego 2 - 1931 r.
ul. Żeromskiego 3 - 1935 r.
ul. Żeromskiego 9 - l. 30-te XX w.
ul. Żeromskiego 13 - 1930 r.
ul. J. Żubr 4 - 1. poł. XIX w.; na piętrze mieszkała markietanka wojsk polskich, odznaczona orderem Virtuti Militari Joanny Żubr (1772-1852), bohaterka powieści W. Gąsiorowskiego Huragan
ul. J. Żubr 5 - 1890 r.
magazyn Muzeum Ziemi Wieluńskiej - ul. J. Żubr 16 - d. młyn Szwajcarka zbudowany w l. 20-tych XX w., kilkakrotnie zmieniał właścicieli, w 1950 r. znacjonalizowany, brak remontów doprowadził do dewastacji budynku i zamknięcia młyna
ul. J. Żubr 8 - 1890 r.
ul. J. Żubr 12 - pocz. XX w.
ul. J. Żubr 18 - pocz. XX w.
ul. 3-go Maja - poł. XIX w., przebudowany - drzwi, okna 1990 r.
ul. 3-go Maja - l. 30-te XX w.

: 15 maja 2012

Mimo deszczowej aury aż 740 uczestników wystartowało w bursztynowej edycji Bike Maratonu, która odbyła się w Wieluniu w sobotę, 12 maja. Trasa wyścigu wiodła malowniczymi zakątkami Nadwarciańskiego Szlaku Bursztynowego.

Czytaj więcej...