12 kwietnia 2012

Od 30 sierpnia przy ulicy Królewskiej 1 w Wieluniu można podziwiać ekspozycję sportowych trofeów Mariusza Wlazłego - Mistrza Świata w Piłce Siatkowej 2014 roku oraz Sportowca Świata 2014 roku.

Wystawę można będzie oglądać przez cały rok w godzinach:

środa 11.00 - 17.00

czwartek 11.00 - 17.00

piątek 11.00 - 17.00

sobota 10.00 - 14.00

niedziela 14.00 - 18.00

Serdecznie zapraszamy do odwiedzenia wystawy.

12 kwietnia 2012

Prezydent Rzeczypospolitej Polskiej Andrzej Duda

Wyróżnienie w 2020 roku Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej nadaniem Honorowego Obywatelstwa Wielunia jest docenieniem starań o przywrócenie historycznej pamięci tragicznych wydarzeń z 1 września 1939 roku w Wieluniu.

Prezydent dwukrotnie uczestniczył w głównych uroczystościach upamiętniających wybuch II wojny światowej w 2017 roku oraz w 2019 roku, kiedy to na zaproszenie głowy państwa do Wielunia przybył także Prezydent Republiki Federalnej Niemiec Frank- Walter Steinmeier.

W 80. rocznicę rozpoczęcia wojny totalnej, innej od poprzednich, bo wymierzonej przede wszystkim w ludność cywilną, w Wieluniu padły jakże wymowne słowa Prezydenta RFN: Jako prezydent Niemiec chcę Państwa zapewnić: Nie zapomnimy! Chcemy i będziemy pamiętać. Bierzemy na siebie odpowiedzialność, którą nakłada na nas nasza historia. Chylę czoła przed ofiarami ataku na Wieluń. Chylę czoła przed polskimi ofiarami niemieckiej tyranii.I proszę o przebaczenie.

Spotkanie Predydentów RP i RFN miało wymiar symboliczny i stało się kolejnym znaczącym krokiem na drodze wzajemnego pojednania i budowy przyjacielskich relacji między naszymi narodami, a Wieluniowi przywróciło należne miejsce w historii.

Symbolem, który ma przypominać o tragicznych wydarzeniach, ale i o pojednaniu jest dzwon Pamięć i Przestroga - dar Prezydenta RP, który znajduje się przy odrestaurowanych fundamentach kościoła farnego.

Mariusz Wlazły

Sportowiec Świata 2014, jeden z najlepszych zawodników w historii światowej siatkówki urodził się 4 sierpnia 1983 roku w Wieluniu. To tutaj stawiał pierwsze kroki na boisku pod okiem trenera Leszka Pałygi w Wieluńskim Klubie Sportowym. Największym sukcesem z tamtego okresu było wywalczenie z drużyną 5 miejsca w kraju w rozgrywkach młodzików.

Eksplozja talentu Mistrza Świata w Siatkówce nastąpiła w reprezentacji Polski Juniorów, z którą zdobył w 2003 roku tytuł Mistrzów Świata Juniorów. Po takim sukcesie droga do kadry narodowej Piłki Siatkowej stanęła otworem. Na kolejny sportowy sukces nie trzeba było długo czekać. W 2006 roku w Japonii reprezentacja Polski w składzie z Mariuszem zdobyła srebrny medal mistrzostw świata, a on sam został wybrany jednym z trzech najlepszych zawodników mistrzostw. Największy sukces przyszedł w 2014 roku, kiedy to Mariusz Wlazły wraz z kadrą narodową zdobył Mistrzostwo świata, zostając MVP turnieju.

Kariera klubowa Mariusza Wlazłego związana jest z klubem Skra Bełchatów, w którym grał od 2003 roku do 2020 roku, a od sezonu 2008/2009 pełnił funkcję kapitana.

Mariusz Wlazły to nie tylko wybitny sportowiec, ale również społecznik. Założyciel Fundacji swojego imienia, aktywnie wspiera dzieci, które przejawiają zdolności siatkarskie, ale nie mają funduszy, ani zaplecza do komfortowego rozwijania swojej pasji. W 2015 roku Fundacja Mariusza Wlazłego objęła patronatem klasę sportową o profilu piłki siatkowej w Gimnazjum nr 1 w Wieluniu.

Od 2015 roku Mariusz Wlazły jest Honorowym Obywatelem Wielunia.

Stanisław Olejnik

Emerytowany profesor Akademii Świętokrzyskiej w Kielcach, prezes honorowy Wieluńskiego Towarzystwa Naukowego, historyk dziejów nowożytnych i najnowszych Polski, działacz społeczny i kulturalny.

Od 1964 r. realizował konsekwentnie pasję swego życia – tworząc od podstaw Muzeum Ziemi Wieluńskiej, które z czasem stało się jedną z wiodących instytucji kultury regionu łódzkiego.

W 1968 r. był założycielem Międzypowiatowego Ośrodka Badań Regionalnych Ziem nad Górną Prosną skupiającego w swych szeregach badaczy z terenów Opolszczyzny, Wielkopolski i województwa łódzkiego. Ośrodek organizował sesje popularnonaukowe, wystawy archeologiczne i historyczne, konferencje dla nauczycieli historii. We współdziałaniu z Instytutem Śląskim w Opolu wydawał periodyk naukowy „Nad górną Prosną”.

Za swe osiągnięcia na polu ochrony dziedzictwa kulturowego (od 1960 r. był społecznym opiekunem zabytków) oraz w pracy muzealnej, powołano go w 1973 r., jako jedynego przedstawiciela muzeów regionalnych, w skład Polskiego Komitetu Narodowego Międzynarodowej Rady Muzeów (ICOM). W uznaniu jego aktywności w zakresie muzealnictwa i ochrony dóbr kultury, Międzynarodowy Komitet Muzeów Regionalnych (International Committet for Regional Museum) powołał go w 1976 r. w skład prezydium tegoż Komitetu. Był organizatorem międzynarodowych spotkań i konferencji przedstawicieli muzeów regionalnych z Europy i świata. W 1977 r., na wniosek Głównego Konserwatora Zabytków, dyrektora Zarządu Muzeów i Ochrony Zabytków, był powołany przez ministra kultury i sztuki w skład Zespołu Doradczego do Spraw Oświatowo-Wychowawczych przy Radzie Programowej ds. Ochrony Dóbr Kultury.  

W 1976 r. był założycielem i długoletnim prezesem Towarzystwa Przyjaciół Wielunia, które rozwijało bardzo aktywną pracę oświatowo-kulturalną, wydawniczą i w zakresie ochrony dziedzictwa kulturowego.

W 1990 r. należał do członków założycieli stowarzyszenia Związku Muzeów Polskich, a w latach 1990–1994 był członkiem Rady Krajowej Regionalnych Towarzystw Kultury.

W latach 1988–1997 był naczelnikiem w Centralnym Muzeum Pożarnictwa w Mysłowicach, założycielem i wieloletnim sekretarzem „Muzealnego Rocznika Pożarniczego”, jedynego w Europie periodyku naukowego poświęconego dziejom pożarnictwa. Był też członkiem Międzynarodowego Zespołu Naukowo-Badawczego do Spraw Pożarnictwa.  

W 1999 r., jako przewodniczący Rady Miejskiej w Wieluniu (funkcję tę pełnił w latach 1998-2000), założył Wieluńskie Towarzystwo Naukowe, był redaktorem „Rocznika Wieluńskiego”, a w 1997 r. jako pracownik naukowy Akademii Świętokrzyskiej w Kielcach – Filia w Piotrkowie Trybunalskim, był założycielem i redaktorem periodyku naukowego „Piotrkowskie Zeszyty Historyczne”.

Na wniosek Rady Krajowej Ruchu Stowarzyszeń Regionalnych RP, Prezydium Polskiej Akademii Nauk uchwałą z dnia 15 X 2003 r. powołało go w skład Rady Towarzystw Naukowych na okres kadencji 2003–2006.   

Jako długoletni dyrektor Muzeum Ziemi Wieluńskiej, naczelnik Centralnego Muzeum Pożarnictwa oraz jako pracownik naukowy Akademii Świętokrzyskiej ma w swoim dorobku 40 publikacji książkowych, ponad 300 artykułów naukowych i popularnonaukowych w czasopismach polskich i zagranicznych.

W uznaniu jego zasług na polu działalności naukowej i wydawniczej Wojewódzka Biblioteka Publiczna im. Józefa Piłsudskiego w Łodzi wyróżniła go m.in. honorową nagrodą „Superekslibris Wojewódzkiej i Miejskiej Biblioteki Publicznej” za całokształt osiągnięć naukowo-badawczych i wydawniczych związanych z dokumentowaniem przeszłości ziem województwa łódzkiego.
Jako dyrektor Muzeum, Okręgowy Konserwator Zabytków, społeczny opiekun zabytków, wiceprzewodniczący Komisji Oświaty i Kultury Wieluńskiej Rady Powiatowej, przewodniczący Rady Miejskiej w Wieluniu walnie przyczynił się do uratowania od zniszczenia zabytkowej architektury sakralnej i świeckiej miasta Wielunia: murów obronnych, baszt, rewitalizacji plant. Jego liczne opracowania naukowe dokumentują dzieje Wielunia i ziemi wieluńskiej, w tym 3-tomowa monografia miasta Wielunia oraz publikacje naukowe dokumentujące pierwszą na tak wielką skalę zbrodnię II wojny światowej – zniszczenie miasta Wielunia w dniu 1 września 1939 r.
Jest członkiem: Polskiego Towarzystwa Historycznego, Towarzystwa Naukowego Płockiego, Wieluńskiego Towarzystwa Naukowego, Honorowym członkiem Towarzystwa Przyjaciół Sieradza.

Od 2015 roku Honorowy Obywatel Wielunia.

Honorata Skoczylas-Stawska

Urodziła się 29 X 1934 r. w Dąbrowie k. Wielunia, zmarła 20 VII 2018 r. Polska dialektolog, wykładowca Uniwersytetu im. Adama Mickiewicza w Poznaniu. Ukończyła Państwowe Liceum Pedagogiczne w Wieluniu oraz filologię polską na Uniwersytecie im. Adama Mickiewicza w Poznaniu.

Po zakończeniu studiów przez cztery lata uczyła języka polskiego w VII Liceum Ogólnokształcącym im. Dąbrówki w Poznaniu. Następnie powróciła na uczelnię, gdzie objęła stanowisko asystentki w Pracowni Archiwizacji Gwar, przekształconej następnie w Zakład Dialektologii Polskiej.

W 1970 r. obroniła pracę doktorską pt. "Fonetyka w gwarach dawnej ziemi wieluńskiej". W swej pracy naukowej duży nacisk poświęciła badaniom terenowym, odwiedzając wiele wsi ziemi wieluńskiej. Część swego naukowego dorobku poświęciła również postaci Hieronima Spiczyńskiego z Wielunia - renesansowego pisarza i tłumacza z łaciny.

Aktywnie uczestniczyła w pracach Wieluńskiego Towarzystwa Naukowego, publikowała również w „Roczniku Wieluńskim” oraz tygodniku "Nad Wartą". Do innych publikacji Honoraty Skoczylas-Stawskiej należą Fonetyka gwary Dąbrowy w powiecie wieluńskim (1967) oraz Atlas języka i kultury ludowej Wielkopolski (1990).

W uznaniu zasług w 2006 roku przyznano jej tytuł Honorowego Obywatela Wielunia.

 Wojciech Siudmak

Urodzony 10 X 1942 r. w Wieluniu, polski artysta malarz i rzeźbiarz. W latach 1956–1961 r. uczył się w Liceum Sztuk Plastycznych w Warszawie, a następnie studiował w stołecznej Akademii Sztuk Pięknych. We wrześniu 1966 r. wyjechał do Paryża i rozpoczął studia w Ecole des Beaux-Arts. Od prawie 50 lat mieszka i tworzy we Francji.

Wojciech Siudmak jest uważany za głównego przedstawiciela realizmu fantastycznego, który łączy nadrealną wizję ze sztuką naturalistyczną i ma swoje korzenie w surrealizmie reprezentowanym przez S. Dalego i R. Magritte’a. Siudmaka łączy z Dali wirtuozeria w oddawaniu trójwymiarowego złudzenia przestrzeni, poczucie światła i cienia, perspektywy linearne i powietrzne. Ponadczasowa i głęboko indywidualna sztuka Siudmaka, daleka od teoretyzowania i mody, urzeka renesansową wirtuozerią i perfekcją oraz wykraczającą poza horyzonty wyobraźnią. Fascynuje bogactwem intelektualnym. Świat artysty jest jedyny w swoim rodzaju, pełen osobistej symboliki, fantastycznych postaci i konstrukcji opartych na dziwnych i nieoczekiwanych splotach myślowych.

Z inicjatywy Wojciecha Siudmaka powstała w 2002 r. Fundacja Siudmak Arkana XXI. W tym samym Artysta roku stworzył Światowy Projekt Pokoju, którego symbolem jest monument „Wieczna Miłość”. Rzeźba „Wieczna Miłość” odlana z brązu o wysokości 4,5 m została odsłonięta w Wieluniu 31 sierpnia 2013 r. i zawiera przesłanie pokojowego współistnienia kierowane do świata z miasta, które stało się pierwszą ofiarą agresji Niemiec hitlerowskich na Polskę w dniu 1 września 1939 r. W 2012 r. artysta ufundował Nagrodę Pokoju - Wieczna Miłość.

Jego dzieła są rozpowszechniane na całym świecie i wykorzystywane do plakatów muzycznych, spektakli teatralnych i filmowych. Stały się symbolami graficznymi tak prestiżowych imprez jak festiwale i przeglądy filmów w Cannes, Montrealu, Paryżu. Wielkie firmy wybrały jego obrazy i rzeźby, aby swój wizerunek, swe poszukiwania oraz osiągnięcia technologiczne wyrazić poprzez sztukę Wojciecha Siudmaka. Obrazy artysty pojawiają się od wielu lat na okładkach płyt i książek największych kolekcji literatury światowej we Francji, Niemczech i Stanach Zjednoczonych. W Polsce znany jest czytelnikom miesięcznika Fantastyka, który przez wiele lat reprodukował jego prace a od 2004 r. miłośnikom twórczości Franka Herberta, Philipa. K. Dicka i Cervantesa, bowiem bibliofilskim wydaniom dzieł tych autorów, towarzyszą jego oryginalne, urzekające wysmakowanym pięknem rysunki.
Wojciech Siudmak otrzymał tytuł Honorowego Obywatela Miasta Wielunia w Polsce oraz miast Ozoir-la-Ferrière i Saint-Thibault-des-Vignes we Francji. Artysta został wielokrotnie odznaczony, między innymi:
Krzyżem Oficerskim Orderu Zasługi Rzeczypospolitej Polskiej w Paryżu (26 marca 1999 r.)
Wielkim Złotym Medalem Akademii Art-Sciences-Lettres w Paryżu (8 czerwca 2013 r.)
Statuetką Złotego Hipolita, a w 2015 r. złotą statuetką „Oxygenusa” (22 października 2014 r., Poznań)
Był również laureatem trzeciej edycji konkursu Wybitny Polak we Francji w kategorii „Kultura”.

Żródło: https://foksal17.pl/artysta/wojciech-siudmak

Ryszard Rosin

Urodził się 29 III 1919 r. w Koninie, zmarł w marcu 2002 w Łodzi. Historyk, nauczyciel akademicki. Po ukończeniu w 1938 r. gimnazjum w Koninie został powołany na kurs podchorążych piechoty.

W 1939 r. uczestniczył w polskiej wojnie obronnej, walczył pod Łęczycą i Warszawą. W okresie okupacji był żołnierzem ZWZ-AK. Po wyzwoleniu przeniósł się do Łodzi, gdzie w 1947 r. podjął studia na Wydziale Humanistycznym Uniwersytetu zakończone uzyskaniem w 1951 r. tytułu magistra historii. W 1960 r. doktoryzował się na podstawie pracy Ziemia Wieluńska w XII-XVI wieku. Studia z dziejów osadnictwa (Łódź, 1961), w 1969 r. mianowany docentem.

W swych badaniach wiele miejsca poświęcił Wieluniowi i ziemi wieluńskiej. Jego praca Słownik historyczno- geograficzny ziemi wieluńskiej w średniowieczu (Warszawa, 1963) była pierwszą tego typu publikacją z serii przygotowywanej przez Instytut Historii Polskiej Akademii Nauk.

Był aktywnym uczestnikiem sesjii naukowych i popularnonaukowych, organizowanych przez Muzeum Ziemi Wieluńskiej oraz Międzypowiatowy Ośrodek Badań Regionalnych Ziem nad Górną Prosną, poświęconych dziejom miasta, regionu oraz pogranicza wieluńsko- śląskiego.

Przez wiele lat był redaktorem periodyku naukowego „Rocznik Łódzki”, na łamach którego ukazywały się artykuły poświęcone przeszłości Wielunia i ziemi wieluńskiej.

Za aktywną działalność społeczną był odznaczony m.in. Krzyżami Oficerskim i Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski, Medalem Komisji Edukacji Narodowej i odznaczeniami regionalnymi. W uznaniu jego zasług w badaniach naukowych nad regionem wieluńskim Rada Narodowa Miasta i Gminy Wieluń nadała mu w 1983 r. na wniosek Towarzystwa Przyjaciół Wielunia godność Honorowego Obywatela Miasta Wielunia, a w 2002 r. Wieluńskie Towarzystwo Naukowe obdarzyło go godnością Członka Honorowego.

Wojciech Szczygielski

Urodził się 29 IV 1934 r. w Poznaniu, historyk, profesor Uniwersytetu Łódzkiego. Po ukończeniu studiów rozpoczął w 1956 r. pracę w charakterze asystenta na Wydziale Filozoficzno – Historycznym Uniwersytetu Łódzkiego.

W 1961 r. obronił pracę doktorską, a w 1979 r. uzyskał nominację na profesora. W swym dorobku naukowym posiada wiele opracować poświęconych dziejom ziemi wieluńskiej, w tym książki: Produkcja rolnicza gospodarstwa folwarcznego w Wieluńskiem od XVI do XVIII wieku (Łódź, 1963); Dzieje ziemi wieluńskiej (Łódź, 1969).

W 1983 r., na wniosek prezesa Towarzystwa Przyjaciół Wielunia, wyróżniony godnością Honorowego Obywatela Miasta Wielunia.